Van Stek maakt favorietenrol waar

HARDINXVELD-GIESSENDAM – John van Stek mocht afgelopen zondag het zegegebaar maken toen hij als eerste de streep passeerde in het Piechems Kampioenschap van 2013. Hij wist Marco van Vlijmen, die ook in deze tweede editie het zilver veroverde, en nieuwkomer Marien Vogel in de sprint van zich af te schudden.

 

 

RadaЯ, een shot alternative

Vanaf 6 september 2013 heb ik mijn eigen radioprogramma: RadaЯ. Het is iedere vrijdag te horen op Klokradio van 22.00-23.00 uur. Dj’s van landelijke radiozenders mogen zelden nog bepalen welke muziek ze draaien en zetten enkel even de computer aan waarbij ze soms het één en ander op lolbroekachtige wijze aan elkaar ouwehoeren. Ik kies ervoor om alternatieve muziek in de ether te gooien en krijg van Klokradio feitelijk de ruimte om te draaien wat ik wil. For I am God on my show!

Zingen

In vermaarde tijden kon ik mij niet voorstellen dat ik ooit zou genieten van het aanhoren van een psalm. In de kerk waar ik wekelijks verplicht mijn verveling tot grote hoogtes moest stuwen werd monotoon, langzaam en over het algemeen niet mooi gezongen. Onzuivere stemmen omringden mij en ik kon ze duidelijk horen aangezien ik zelf mijn mond gesloten hield. Niet bijzonder lang geleden hoorde ik bij ons in de polder echter iemand een psalm zingen waarbij zelfs ik even tot halt werd gebracht.

Ze kwamen er niet meer overheen

Midden jaren negentig deelde ik meermaals de kopgroep met Breukink, Rominger en Museeuw. Die laatste noemde ik overigens steevast De Zeeuw. We hebben aardig wat duels uitgevochten. Vaak reed ik op kop; ik legde hen het tempo op. Ze lachten gedurende lange tijd dat ze in mijn wiel vertoefden hun tanden bloot. 'Ha ha!', moeten ze gedacht hebben. 'Dat ventje zullen we zo aan de meet eens verschalken!' Toch lukte mij het telkens weer om hen een rad voor de ogen te draaien door de snelheid continu zo hoog te houden dat ze er niet meer overheen konden komen.

Herdenken

De datum 4 mei staat bij mij voor herdenken. Om 20.00 uur neem ik twee minuten stilte in acht. In mijn generatie zijn er denk ik steeds minder mensen die dat doen en bij jongere generaties zal een nog kleiner aantal zich hieraan houden. Het is begrijpelijk, de Tweede Wereldoorlog is inmiddels 68 jaar geleden afgelopen en zelfs de opa’s en oma’s van veel jongeren kunnen zich er niks van herinneren of zijn zelfs geboren na 1945. Ik hou het wel in ere. Ik sta niet stil bij die miljoenen doden, dat is teveel voor één mens. Het is niet te bevatten. Ik denk aan de hand van een familiegeschiedenis na over wat ik in een dergelijke situatie zou doen. Twee minuten zijn dan weer echter tekort om daar een zinnig antwoord op te bedenken.

 

 Een gedeelte van het Yad Vashem monument in Israel

Mijn droom voor ons land

Het Nederlandsche volk is gevraagd om een droom voor het land te uiten ter inspiratie van de nieuw in te huldigen koning. Ik ben de moeilijkste niet en heb hieraan meegedaan.

Onpasselijk van dat Oranje-gegeil

Ik weet niet hoe het met u zit, trouwe Vlijmbloglezer, maar ik word er inmiddels nogal onpasselijk van. Overal waar je kijkt wordt ‘ons’ koningshuis opgegeild. Minimaal twee keer per week siert één of andere foto met kinderachtige tekst over de Oranje-Nassaus de voorpagina van het Algemeen Dagblad (dat is nu eenmaal de krant die dagelijks bij ons op de mat ligt). In journaals en gedurende alle talkshows komt de aanstaande troonswisseling meermalen aan bod. Niet omdat men daar daadwerkelijk iets van opsteekt, nee het gaat over trivia zoals het koningslied, of allerlei prullaria van de bovenste plank. Dat terwijl die mensen van geen enkel nut zijn en ze enkel geld kosten. Alleen maar omdat het gepeupel graag sprookjes in stand houdt.

Ik zal wel weer een watje zijn

Vanmiddag had ik eventjes de tijd om een rondje te wielrennen. De kou werkte niet uitnodigend om me om te kleden, maar ik vond dat ik het verplicht was. Sneeuw en ziekte hadden ervoor gezorgd dat ik al enkele weken aan de kant ben gebleven. Medewielrenners vonden zelfs al dat ik smoesjes zocht om maar binnen bij de warme kachel te blijven. Ik moest dus wel. En ging ook.

Kou, sneeuw en blubber

Op een koude zondag in februari zou ik voor het eerst een profveldrit met eigen ogen bekijken. Ik kleedde me warm aan. Inclusief jas droeg ik vier lagen en om mijn voeten hees ik twee paar sokken op. Dat leek mij wel afdoende en toch beging ik een enorme blunder op kledinggebied.

 

Vijf mythische cols als verjaardagscadeau

Wilfried de Jong gaf zichzelf voor zijn vijftigste verjaardag de Mont Ventoux cadeau. Origineel als ik ben stel ik voor mezelf eenzelfde concept op. Ik bedenk een top vijf van mythische cols die al jaar en dag door mijn hoofd spoken. Die zal ik dan naar keuze beklimmen in het jaar dat ik 30, 35, 40, 45 en 50 wordt. Het is dus een project voor de lange termijn. Mocht ik tussendoor één van die beklimmingen al hebben gereden omdat ik toevallig in de buurt was, dan wordt die klim vervangen door een andere mythische col, opdat ik altijd wel een mooie uitdaging heb als ik op een leeftijd zit die in de tafel van vijf voorkomt.

‘In eerste ronde zit iedereen maximaal in het rood’

- Dit artikel verscheen eerder op woensdag 16 januari 2013 in Klaroen.nl -

SPIJKENISSE/ALBLASSERDAM – Veldrijden lijkt in Nederland steeds meer een ondergeschoven kindje te worden en toch worden er in de winter talloze cyclocrossen georganiseerd. Hier doet ook Andy Barendregt uit Alblasserdam vol overgave aan mee. Afgelopen zondag behaalde hij in het eindklassement de derde plek in de Mol/Delta veldritcompetitie.