Vijf mythische cols als verjaardagscadeau

Wilfried de Jong gaf zichzelf voor zijn vijftigste verjaardag de Mont Ventoux cadeau. Origineel als ik ben stel ik voor mezelf eenzelfde concept op. Ik bedenk een top vijf van mythische cols die al jaar en dag door mijn hoofd spoken. Die zal ik dan naar keuze beklimmen in het jaar dat ik 30, 35, 40, 45 en 50 wordt. Het is dus een project voor de lange termijn. Mocht ik tussendoor één van die beklimmingen al hebben gereden omdat ik toevallig in de buurt was, dan wordt die klim vervangen door een andere mythische col, opdat ik altijd wel een mooie uitdaging heb als ik op een leeftijd zit die in de tafel van vijf voorkomt.

Dit concept zet ik mede op doordat ik in de komende zomer mijn grootste droom probeer te verwezenlijken: La Marmotte. Ik was een beetje bang dat als ik de tocht over de Col de la Croix de Fer, Col du Télégraphe, Col du Galibier en l’Alpe d’Huez zou hebben voltooid ik geen objectief meer zou hebben in het wielrennen. Natuurlijk, jaarlijks strijden in het Piechems Kampioenschap is mooi, maar het haalt het bij lange na niet bij het langere klimwerk. En een Piechems Kampioenschap zal nooit op een lange klim eindigen. Bovendien zou ik in dat geval ook volledig kansloos zijn.

Er valt echter na La Marmotte nog zoveel te beklimmen. Ik had het kunnen houden bij gebieden waar ik een keer wil rijden. Zo zou ik ook weleens rondom en op de Mont Aigoual, bekend van het boek De Renner van Tim Krabbé, willen rondrijden. Of in de Pyreneeën. Of in Baskisch Spanje. Ik koos er echter voor om de toekomstige leeftijdsmijlpalen om te zetten in een mooi cadeau in de vorm van een mythische col.

5. Le Ballon d’Alsace

Het is niet de zwaarst denkbare beklimming. Daarom is het misschien ook handig om Le Ballon d’Alsace te bewaren voor als ik op een hogere leeftijd ben aangekomen. De klim is mythisch omdat het gezien wordt als de eerste col in de Tour de France. In 1905 kwam de Fransman René Pottier als eerste boven en werd daarmee de eerste bergkoning van de Franse ronde. Een jaar later was hij overigens ook de eerste passant op de top.

De bedoeling is om Le Ballon d’Alsace (1178 meter) aan te vallen vanuit Sewen (500 meter). Dit is de zwaarste kant, ruim twaalf kilometer lang met een kort steil stuk van tien procent. Voor de rest redelijk te doen, maar ook grillig waardoor je moeilijk in je ritme komt. Er zijn nog twee manieren om de eerste col van de Tour te beklimmen en als ik er dan toch ben wil ik die er ook wel bijpakken. Net als de beklimming van Le Grand Ballon. Kunnen dus mooie dagen in de Elzas worden!

4. Kaunertal

Dit is voor de meeste mensen een onbekende klim en is gelegen in Oostenrijk. Ik ben eigenlijk al een keer naar boven gereden bij het Kaunertal. Dat was in de zomervakantie van 2001. Met een bus gingen we naar boven om de Tiroler gletsjer te bekijken. Wat mij direct opviel waren de bordjes in de bochten. Die begonnen bij ‘Kehre 29’ en telden af richting de top.

 

Er wordt gestart op 867 meter hoogte in het plaatsje Prutz. Liefst 38 kilometer later kom je bij de gletsjer van het Kaunertal uit op 2750 meter hoogte. Niet alleen het klimwerk zal deze tocht moeilijk maken, maar ook de ijle lucht. Tijdens de eerste twintig kilometer lopen de percentages nog niet hoog op. Daarna komt een stukje van tien procent. Dan mag je een kilometer of vijf uitrusten en genieten van het uitzicht op een bergmeer. De laatste twaalf kilometer zijn het zwaarst met overwegend het gehele stuk negen tot elf procent stijging. Boven aangekomen kan je uitrusten in een restaurant en genieten van het schitterende uitzicht.

3. Passo dello Stelvio

De legendarische Italiaanse klim staat onder andere op deze lijst omdat het een schitterend uitzicht biedt. Daarnaast galmt in mijn hoofd zoveel wielerverleden mee bij het horen van die naam. Ik wil de Passo dello Stelvio beklimmen vanuit Prato. Je begint dan op 916 meter hoogte, om 25 kilometer later op 2758 meter hoogte op de pas aan te komen. De klim verloopt zeer geleidelijk en ook hier zou je als renner last kunnen krijgen van de ijle lucht.

2. Mont Ventoux

Het bos. Het maanlandschap. Het moeten verschrikkelijke kilometers zijn en dat wil ik zelf ook eens meemaken. Zet een terrorist op een racefiets, dwing hem om de Mont Ventoux op te rijden en hij zal alles willen toegeven. Een wielrenner bestaat om zichzelf pijn te doen en dat komt het meest tot uiting in de bergen.

 

Het begin schijnt mee te vallen, maar wie het bos bereikt roept om zijn moeder. Als je daar eenmaal uit bent wordt het niet makkelijker en het kan spoken op het maanlandschap. De top ligt ‘slechts’ op 1912 meter, maar toch duurt de klim vanuit Bedoin (290 meter) 23 kilometer. Renners klagen ondanks de redelijk geringe hoogte over ijle lucht. Ik kijk er naar uit!

1. Puy de Dôme

Dit zal één van de lastigste beklimmingen zijn en niet vanwege de lengte of de stijgingspercentages die je er tegenkomt. Voor wielrenners is deze berg in het Franse Centraal Massief namelijk enkel toegankelijk op zondag- en woensdagochtend tussen 7.00 en 9.30 uur. Tijdens je geliefde wielervakantie moet je dus vroeg uit de veren, zeker als je vakantiehuisje niet om de hoek ligt.

In 1975 verloor Eddy Merckx er zijn zesde Touzege wegens een klap in zijn milt. Joop Zoetemelk won er in 1976 en 1978 een etappe. In 1988 zat deze vulkaan voor het laatst in de Tour de France. Het is nu een beschermd natuurgebied, dus het is niet waarschijnlijk dat de Puy de Dôme nog eens in het parcours wordt opgenomen, maar de huidige Tourdirecteur zal er zijn best voor doen, zo heb ik weleens gelezen.

Ik heb één keer eerder op het Centraal Massief mijn meters mogen maken. Dat was aan de westelijke zijde; Puy de Dôme ligt aan de oostelijke kant. Gezien de foto’s op internet is het daar net zo mooi en verlaten als het gebied rondom Châteauneuf-la-Forêt waar ik destijds was. De weg krult zich om de top en is in de laatste vijf kilometer enorm steil: 9,8 - 12,7 procent. De start ligt in Clermont-Ferrand op 368 meter hoogte. De top bereik je veertien kilometer later op 1415 meter.