Zingen

In vermaarde tijden kon ik mij niet voorstellen dat ik ooit zou genieten van het aanhoren van een psalm. In de kerk waar ik wekelijks verplicht mijn verveling tot grote hoogtes moest stuwen werd monotoon, langzaam en over het algemeen niet mooi gezongen. Onzuivere stemmen omringden mij en ik kon ze duidelijk horen aangezien ik zelf mijn mond gesloten hield. Niet bijzonder lang geleden hoorde ik bij ons in de polder echter iemand een psalm zingen waarbij zelfs ik even tot halt werd gebracht.

Wonende in de ‘bible-belt’ vind je menig uit de kluiten gewassen boerenfamilie die wekelijks hun liefde voor de Heer bezingen. Zo niet dagelijks. Dat zal niet minder saai en onzuiver gebeuren als in de kerk waar ik mijn ervaring met psalmen zingen vandaan heb. Dat maakt hen natuurlijk ook niets uit. Zij zullen zich er niet voor schamen als ze andermans oren pijnigen en de ogen feitelijk tot tranen dwingen. Een uitzondering is er echter zeker, zo kondigde ik zojuist al aan.

Ik moest iets afhalen op een boerderij en liep het erf op. Net voor ik aanstalten maakte om aan te bellen hoorde ik vanuit de naastgelegen schuur een gezang opstijgen. Ik bleef verwonderd staan. De zon brak door, de geur van vers gras drong zich op en een verlangen om de lippen te kussen van waaruit het geluid ontsteeg bloeide op. Het was onmiskenbaar een psalm, al wist ik niet welke. Het deed er ook niet toe. Nog voor ik haar – het was de stem van een jonge vrouw – had gezien wilde ik mijn leven met haar delen. Het was dat ik aan de grond genageld stond, anders had ik, alvorens zij de schuurdeur opende, op mijn knieën gegaan om haar, ondanks het ontbreken van een ring, het jawoord te vragen.

Toen ze de deur openzwaaide en mij zag stopte ze abrupt met zingen. De betovering was direct verbroken. We lachten elkaar eventjes beschaamd toe – zij omdat ze zich betrapt voelde en ik omdat ik me betrapt voelde. Vaak vind ik de meisjes van de ‘bible-belt’ niet knap. Ze doen hun best om zich onooglijk te kleden en de inteelt die er vaak in dergelijke dorpjes heerst komt het uiterlijk ook niet ten goede (hetzelfde gebeurde ook in de afgelopen eeuwen bij diverse adellijke families, zie bijvoorbeeld de Habsburgers). Ook zij was geen modepopje al moet ik toegeven dat ze allerminst lelijk was. Ik schatte haar op een jaar of twintig en ze had een beetje een uitdagende glimlach op haar gezicht. Enfin, uiteindelijk vroeg ik wat ik nodig had en keerde vergezeld met één of ander landelijk product weer huiswaarts. Dat was dat.

Ik zou niet weten hoe ze heet en om eerlijk te zijn kan ik me inmiddels niet meer voor de geest halen hoe ze eruit zag. Wel hoor ik nog altijd haar stem en denk dan, het gewauwel dat ik vroeger in de kerk moest aanhoren indachtig nemend: zo kunnen psalmen dus ook klinken.

Ik wou dat ik zo werd toegezongen.