Onpasselijk van dat Oranje-gegeil

Ik weet niet hoe het met u zit, trouwe Vlijmbloglezer, maar ik word er inmiddels nogal onpasselijk van. Overal waar je kijkt wordt ‘ons’ koningshuis opgegeild. Minimaal twee keer per week siert één of andere foto met kinderachtige tekst over de Oranje-Nassaus de voorpagina van het Algemeen Dagblad (dat is nu eenmaal de krant die dagelijks bij ons op de mat ligt). In journaals en gedurende alle talkshows komt de aanstaande troonswisseling meermalen aan bod. Niet omdat men daar daadwerkelijk iets van opsteekt, nee het gaat over trivia zoals het koningslied, of allerlei prullaria van de bovenste plank. Dat terwijl die mensen van geen enkel nut zijn en ze enkel geld kosten. Alleen maar omdat het gepeupel graag sprookjes in stand houdt.

Waarom hebben we in de 21^e eeuw nog altijd een koningshuis in een westers land als Nederland? Er zijn weleens mensen die dan zeggen dat we Nederland aan hen te danken hebben. Ze verwijzen naar Willem van Oranje die het begin van de Nederlandse Opstand aanvoerde in de zestiende eeuw. Hij wordt ook wel Vader des Vaderlands genoemd. Toen stadhouder Willem van Oranje echter stierf in 1584 was er allesbehalve sprake van één land dat tegen de Spaanse koning Filips II ten strijde trok. Het waren allemaal verdeelde provinciën met ieder hun eigen belangen. De architect van Nederland – en daarmee dus eigenlijk de Vader des Vaderlands – was Johan van Oldenbarneveldt in zijn hoedanigheid als raadspensionaris van Holland. Het was de zoon van Willem van Oranje, prins Maurits, die er voor zorg droeg dat deze architect van Nederland na een schijnproces in 1619 ter dood werd gebracht.

 

Blijkbaar gingen de Oranjes graag op deze manier te werk. In 1672 werden, nadat de Republiek al sinds 1650 zonder stadhouder door het leven ging, oud-raadspensionaris Johan de Witt en zijn broer Cornelis gedood tijdens rellen in Den Haag. Toegegeven, de gebroeders De Witt waren arrogant. Maar zij hadden de Republiek ook zeker veel welvaart gebracht. De nieuwe stadhouder Willem III, die het in 1689 zelfs nog tot koning van het Verenigd Koninkrijk schopte, wist wat er met de gebroeders De Witt stond te gebeuren en had het wellicht ook geïnitieerd. Daarna gingen de Oranjes wat omzichtiger met hun tegenstanders om.

 

Maar dan. In 1815 besluit men ineens om na Napoleon de, inmiddels, Oranje-Nassaus als koningen in te huldigen. Koning Willem I verloor binnen twee decennia België en liet Nederland achter met een enorme schuldenlast. Koning Willem II was labiel en werd zogenaamd in 1848 in één nacht constitutioneel monarch. Uiteraard was hij bang voor zijn hachje. Vanaf dat moment was de macht van ‘ons’ koningshuis tanende, maar de laatste stap – de monarchie afschaffen – is nog altijd niet gezet.

 

En er lagen kansen. Koning Willem III was simpelweg gestoord. Toen hij overleed was prinses Wilhelmina slechts tien jaar oud, maar regentes Emma nam het even voor haar waar. Prinses Juliana trouwde met prins Bernhard. Deze man was gewoon een crimineel. Hij pleegde bijna continu fraude, maar Joop den Uyl, één van de weinige fouten die deze premier maakte, nam hem en het koningshuis in bescherming.

 

Nu koningin Beatrix het bijltje erbij neergooit krijgen we koning Willem IV. En dat moet gevierd! Waarom? Ik zou het niet weten. Waarom zou je een traditie vieren die geen enkele waarde meer heeft? Oké, omdat het volk nu eenmaal alles aangrijpt om zichzelf laveloos te zuipen. Maar dat kan bijvoorbeeld ook op een dag waarop je de democratie viert. Want laten we eerlijk zijn, een echte democratie is er natuurlijk niet in Nederland. Het staatshoofd laat zich namelijk niet kiezen, die krijgt die titel op basis van geboorte mee.

 

Het irriteert mij vooral dat deze familie ongegeneerd geld aanneemt van het Nederlandse volk, omdat zij vinden dat het hen toekomt. Dan kan je wel zeggen dat als je een president zou hebben, dat dit ook veel geld zou kosten. Maar daar zit juist een fundamenteel verschil. Als een president het slecht doet kan je hem wegstemmen. Bovendien heeft hij ook voor zijn presidentschap moeten strijden. Deze familie zit er gewoon omdat ze familie van elkaar zijn. Dat is ook min of meer wat Max Pam onlangs in de Volkskrant schreef: als er nu een nieuwe staat zou worden gevormd, dan zou geen enkel gezond denkend mens ervoor kiezen om één familie aan te wijzen om die staat te leiden.

 

Wat echt verschrikkelijk is, is dat er van alles moet worden georganiseerd om maar zoveel mogelijk feest te kunnen vieren op 30 april. Je wordt ermee doodgegooid. Al die schijnsymboliek in Amsterdam daar gelaten moet er overal in Nederland de driekleur wapperen. Er moet van alles worden bedacht om deze familie te eren. En, godbetert, er moet gezongen worden! Er komt een koningslied en daar moet heel Nederland aan meedoen!

 

De gedachte daar aan doet mijn maag omkeren. Ik zal die bewuste dag dan ook proberen zoveel mogelijk aan mij voorbij te laten gaan. Daarom zal ik ’s ochtends vroeg vertrekken naar het Belgische Oudenaarde met mijn racefiets in de achterbak om daarna zo laat mogelijk – en bovendien voldaan – terug te keren.