De kasseistrook: kerkhof voor drinkbussen en binnenbandjes

Oude Kwaremont

De man die op ons afgelopen kwam zag er wat dikkig uit. Hoe dik hij werkelijk was viel niet echt in te schatten. Onder zijn Zwitserse kampioenstrui had hij namelijk nogal wat drinkbussen verstopt. Hij verzamelde ze en dan sta je langs een kasseistrook op de juiste plek.

Het is weer die schitterende tijd van het jaar waarbij mijn buik zich vult met vlinders op kleine racefietsjes. Afgelopen weekend werd het wielerseizoen geopend met Omloop Het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne. Die eerste koers moest ik nog missen wegens andere verplichtingen. De tweede heb ik wel gezien. Hoewel het wedstrijdverloop niet bijster interessant was, het leek wel een saaie vlakke Touretappe, genoot ik wel van de beelden die ons werden voorgeschoteld, waarbij renners door het Vlaamse land over heuvels en kasseistroken dokkerden.

Ik heb niet veel ervaring met het rijden over Vlaamse wegen. Ik ben er slechts twee keer geweest.

De eerste keer was in 2009. In de koers met de mythische naam De Reuzen van Vlaanderen deed ik mijn eerste ervaringen met het rijden over kasseien op. De kennismaking met de kinderkoppen had ik in eerste instantie niet door. In een steile afdaling over hobbelig asfalt stuiterde ik alle kanten op. Ik reed daar met Michael, John en Wim en laatstgenoemde verloor er zijn bidon. Beneden aangekomen zagen we waarom de weg zo hobbelig was. De kasseien kwamen er doorheen. Het asfalt bleek direct over de klinkers te zijn gedrapeerd, iets wat denk ik alleen in België kan.

Op de Oude Kwaremont kwam mijn echte vuurdoop over de kasseien. Ik vond het één grote verschrikking en na de klim over de Paterberg, slechts enkele kilometers verderop, stond ik op het punt om per direct terug te rijden naar de gezellige terrasjes in Ronse, de start-/finishplaats. Later die dag begon ik er wel een beetje plezier in te krijgen op bijvoorbeerld de Eikenberg en de Taaienberg. Maar echt leuk vond ik het geen moment. De omgeving maakte echter veel goed.

In 2011, gek gemaakt door Michael, besloot ik toch maar weer richting het zuiden af te zakken om aan de toerversie van de Ronde van Vlaanderen mee te doen. Het weer kon niet beter; Michael, John, Jan, Andy, Dick en ik hulden ons in kort-kort (wielerterm voor: korte broek, korte mouwen). In die koers ontdekte ik de vlakke kasseistroken en dat bleek een enorm genot. Ik vloog over de Holle Weg en de Ruiterstraat, liet iedereen achter op de Mariaborrestraat. Daarna moest ik wel heel lang wachten op mijn kompanen en bleek Jan te hebben lek gereden. Bovendien had ik op die laatste strook een bidon verloren.

Want dat was het terugkerende beeld op de kasseistroken. De kanten lagen vol met drinkbussen en er stonden hordes mannen – en een enkele meid – bandjes te vervangen.

Jan en ik lagen op een gegeven moment, hij was alweer enkele banden verder, een stukje achter op de rest. We draaiden Haaghoek op en het klonk vrijwel direct: pfffff – een geluid dat Jan inmiddels kan dromen. Tijdens het vervangen van het zoveelste bandje kwamen twee jochies naar ons toe. Ze vroegen of ze het kapotte binnenbandje mee mochten nemen. Jan was echter bang voor nog meer panne en nam het bandje mee om eventueel te plakken.

Haaghoek

Veel wielrenners passeerden. Vlakbij onze oren klonk ineens het herkenbare geklingel van een stuiterende bidon. Voor mij was het een geschenk uit de hemel. Op deze warme dag had ik al een bidon verloren en was de andere leeg. De drinkbus, die mij als door Gods handen werd aangereikt, was nog halfvol!

De man die op ons af kwam gelopen bleek een enorme fan van Fabian Cancellara, wat zijn Zwitserse kampioenstrui verklaarde. Hij spaarde drinkbussen, zoals de jongens binnenbanden verzamelden. In dit koersgekke land klinkt dit normaal en weet men ook dat men met die hobby langs kasseistroken moet staan; de kerkhoven voor drinkbussen en binnenbanden. Net als Jan eerder bij de jochies, moet ik ook deze naargeestige man teleurstellen. Ik was tenslotte toe aan vocht.

Op die twee dagen in 2009 en 2011 is mijn liefde voor het Vlaamse land en voor de bijbehorende kasseistroken enorm gegroeid en lijkt een terugkeer dit jaar slechts een kwestie van tijd. Bovendien ben ik beter gewapend tegen de kerkhoven met mijn stevigere bidonhouders en nieuwe buitenbanden van een uitstekende kwaliteit.