Ooit dacht ik een begenadigd schrijver te zullen worden. Naar nu blijkt ben ik toch meer een niet te benijden schrijver. Ik heb namelijk nog altijd geen boek af en elke aanzet die ik daartoe in het verleden heb gedaan strandde nochtans in de beginfase van het verhaal. Dit komt vooral doordat ik vaak vol enthousiasme en goede moed met een idee aan de slag ga, om vervolgens niet te weten hoe het verhaal verder moet lopen en ik vooral angst krijg dat het van een dusdanig bedenkelijk niveau is, waardoor ik het schrijven genoodzaakt ben te staken, nog ruim voordat ik het af heb en aan anderen durf te laten lezen.
Desalniettemin verbaas ik me er meermaals over wat men op het internet kan aantreffen. Als je daarnaar kijkt is vaak alle niveau zoek. Dat is voor mij dus de ideale speeltuin. Ik kan een column plaatsen, korte verhalen erop zetten, lange verhalen in losse hoofdstukken aan de man brengen en, godbetert, als ik daar zin in heb, zelfs gedichten achterlaten. En het maakt niet uit wat men ervan vindt, want mijn verwachting is dat bijna niemand het zal lezen! Op enkele vrienden van mij na natuurlijk, die ik met het mes op de keel zal dwingen regelmatig het blog te bezoeken waarop ik mijn in elkaar geflanste teksten plaats.
De titel van dit blog is 'Door de shredder', omdat ik verwacht dat de meeste schrijfsels van mijn hand eigenlijk niet het lezen waard zijn, maar toch vooral door vrienden van mij worden gelezen om voornoemde reden. Zou ik het toch naar een uitgever of een krant hebben opgestuurd op de oldfashion papieren manier, dan zou het dus per direct door de shredder zijn gepropt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten