Jan Janssen is vandaag 75 jaar geworden. Nee, ik heb hem nooit zien fietsen als prof, daar ben ik een beetje te jong voor. Na zijn carrière is hij blijven fietsen, maar ook in die hoedanigheid ben ik hem nog niet actief tegengekomen. Als je echter de wielrennerij al enige tijd volgt en je woont in Nederland, dan kom je de oud-Tourwinnaar als vanzelf een keer tegen.
Ik zag hem meerdere malen. Hij kwam een keer het startschot lossen bij de wielerronde in mijn dorp, waarvan hij overigens in een ver verleden de eerste editie won. Verder zag ik hem bij nog een aantal wielergelegenheden waar veelwinnaars graag geziene gasten zijn. Uiteraard sprak ik hem nooit aan. Wat moet je zeggen tegen (ja, het klinkt verafgodend) zo’n legende? Intellectuele vragen had ik nooit paraat en ik kon me ook niet voorstellen dat hij zich in mijn wilde, doch armoedige, wielerverhalen zou interesseren.
Wat mij het meest bij is gebleven is die keer dat ik hem zag tijdens de wielerbeurs in Utrecht. Hij stond paraat bij de racefietsen die zijn naam dragen. Op zich had ik wel kunnen verwachten dat hij op die beurs zou zijn, maar ik had niet gedacht hem bij zijn eigen merk tegen te zullen komen. Niet dat dat vreemd is of zo en het was ook mooi om te zien hoe hij zijn fietsen aanprees en tips gaf. Hij was van alles op de hoogte. En toch, ik had hem eerder bij een microfoon of zo verwacht.
Het leukste was toen hij zich bij de stand van zijn eigen merk even terugtrok. Hij zat alleen en ik keek toevalligerwijs van een afstandje toe. De beste man was blijkbaar aan een pauze toe. Op die beurs kan je overal prima eten halen bij broodjeszaken en dergelijke. Jan Janssen zat echter afgezonderd op een donkerbruine boterham te kauwen die hij zojuist uit een plastic zakje had gehaald. Ik denk dat er kaas op zat.
Ik weet niet of hij zijn lunch ontving van de medewerkers uit zijn stand, of van de mensen van de beursorganisatie, maar mijn beeld dat direct in mijn hoofd ontstond vond ik te mooi om te factchecken. Ik zag voor me hoe Jan Janssen zich thuis in zijn nette pak stak, een kam door zijn haar haalde en de trap af liep. In de keuken zoende hij zijn vrouw gedag. Gehaast liep hij naar de voordeur en met zijn hand al op de klink kwam zijn vrouw achter hem aan.
‘Jan, vergeet je boterhammen niet!’ riep ze. ‘Ik heb er kaas op gedaan, precies zoals je ze het liefst hebt.’ Jan Janssen keek zijn vrouw aan en zei: ‘Wat ben je toch een schat! Kom eens hier.’ En hij zoende haar nog eens liefdevol. Ondanks de leeftijd toonde ze een blosje op haar wang. De voormalig coureur liep richting zijn auto met een brede glimlach op zijn gezicht.
En ik zag hem een paar uur later. De oud-Tourwinnaar, oud-wereldkampioen en onder andere oud-winnaar van Parijs-Roubaix.
Genietend van een simpele boterham met kaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten