Wat wil de KNWU met de sportklasse?

Het is een sarcastisch vraagje die ik dit jaar meerdere malen aan de start van een criterium te horen kreeg van mede sportklasserenners: ‘Leuk hè, altijd met de amateurs koersen?’ Er zullen vast sportklasserenners zijn die dat prima vinden en ik zou die combinatie af en toe ook waarderen. Probleem is echter dat ik dit jaar slechts twee KNWU-koersen zonder amateurs heb gereden. Tja, als ik vrijwel altijd met de amateurs zou willen rijden dan had ik wel een andere licentie genomen.

Aan de start in de Ronde van Alblasserdam (Foto: Dirk Werkman - dirkwerkman.nl)

Samenvoeging

Nu hoor je wel geluiden dat de sportklasse en de amateurs kunnen worden samengevoegd, want er is nauwelijks niveauverschil. Maar goed, stiekem heeft die samenvoeging al plaatsgevonden. Organisaties willen zo veel mogelijk renners aan de start en doordat ze van de KNWU de keuze krijgen om deze twee niveaus samen te laten starten kiezen ze daar graag voor.

Puntensysteem

Niveauverschil is er echter wel degelijk. Ja, er zijn sportklasserenners die prima met de amateurs meekomen. Een goede manier om dat op te lossen is door een puntensysteem in te stellen. Eindig je bij de sportklasse vrijwel altijd van voren, dan rij je op een te laag niveau en mag je het best een klasse hoger proberen. Gebeurt in andere sporten ook. Wat ik ervaar bij de amateurs is dat het hoge tempo de hele koers blijft voortduren. Natuurlijk is hardrijden best een belangrijk aspect bij wielrennen, maar ik merk dat je bij de sportklasse nog weleens naar adem kunt happen. Gezien mijn beperkte talent is dat wel lekker. Met de amateurs erbij is die mogelijkheid er nauwelijks.

Podium

Overigens kunnen de amateurs af en toe ook samen met de eliterenners koersen. En soms halen ze daarbij nog het podium ook (inclusief het hoogste treetje). Oftewel, met mijn sportklasselicentie kan het zo zijn dat ik KNWU-koersen rijd tegen amateurs die een week eerder nog een elitekoersje hebben gewonnen. Vandaar mijn vraag: wat wil de KNWU met de sportklasse?

Koerswereldje

Voor de duidelijkheid: ik heb echt niet de illusie dat ik met louter sportklassekoersen mezelf zomaar wel bij de voorste tien rijd, daarvoor kom ik tekort, maar zoals het nu is geregeld klopt het niet. Of misschien is dit juist wel normaal bij het wielrennen, ik zit nog niet zo lang in het koerswereldje.

Vlakke polder

Voor wie zich afvraagt waarom ik dan koers als ik toch geen top tien kan halen: voor mij zijn de wedstrijden (en het trainen daarvoor) een vervanging voor het ontbreken van beklimmingen in de omgeving. Na jaren als ‘recreant’ te hebben rondgereden heb ik de vlakke polder wel gezien, koersen zorgen voor een mooie uitdaging. En tussendoor zoek ik nog weleens voor de lol de bergen op.

Zwak aanvalletje

Over mijn afgelopen wielerjaar ben ik niet zo tevreden. Het was mijn tweede jaar als sportklasserenner en hoewel mijn bochtenwerk is verbeterd en ik me steeds beter in het peloton weet te handhaven, zat er niet meer in dan hooguit een enkel zwak aanvalletje. Verder was het vooral proberen bij te blijven. Al kan de conclusie ook zijn dat dit voor mij het hoogst haalbare is en in dat geval heb ik er dit jaar dus eigenlijk alles uitgehaald…

Valpartij

Helaas kwam mijn wegseizoen ook vroeg ten einde door een valpartij, waardoor ik het Piechems Kampioenschap en het WK wielrennen voor journalisten in Oudenaerde heb moeten missen. Daarvan ben ik nog steeds niet hersteld, waardoor ik nog niet aan mijn cyclocrossseizoen kan beginnen. Rust is momenteel het toverwoord. Toch hoop ik over een maand of zo inmiddels wel het veld in te kunnen duiken.

Cyclosportief

Daarna is het op naar het wegseizoen 2016. Ik zal m’n sportklasselicentie verlengen en weer, met m’n tong over het asfalt schrapend, proberen het peloton bij te houden. Bovendien ben ik van plan om eens een cyclosportief met het nodige klimwerk uit te proberen. Eens kijken hoe dat bevalt.