Ik zal wel weer een watje zijn

Vanmiddag had ik eventjes de tijd om een rondje te wielrennen. De kou werkte niet uitnodigend om me om te kleden, maar ik vond dat ik het verplicht was. Sneeuw en ziekte hadden ervoor gezorgd dat ik al enkele weken aan de kant ben gebleven. Medewielrenners vonden zelfs al dat ik smoesjes zocht om maar binnen bij de warme kachel te blijven. Ik moest dus wel. En ging ook.

Kou, sneeuw en blubber

Op een koude zondag in februari zou ik voor het eerst een profveldrit met eigen ogen bekijken. Ik kleedde me warm aan. Inclusief jas droeg ik vier lagen en om mijn voeten hees ik twee paar sokken op. Dat leek mij wel afdoende en toch beging ik een enorme blunder op kledinggebied.

 

Vijf mythische cols als verjaardagscadeau

Wilfried de Jong gaf zichzelf voor zijn vijftigste verjaardag de Mont Ventoux cadeau. Origineel als ik ben stel ik voor mezelf eenzelfde concept op. Ik bedenk een top vijf van mythische cols die al jaar en dag door mijn hoofd spoken. Die zal ik dan naar keuze beklimmen in het jaar dat ik 30, 35, 40, 45 en 50 wordt. Het is dus een project voor de lange termijn. Mocht ik tussendoor één van die beklimmingen al hebben gereden omdat ik toevallig in de buurt was, dan wordt die klim vervangen door een andere mythische col, opdat ik altijd wel een mooie uitdaging heb als ik op een leeftijd zit die in de tafel van vijf voorkomt.