Wil je wel lezen maar niet meteen
De Toverberg, Anna Karenina of de hele Harry Potter-serie? Of is drie- à
vierhonderd bladzijden al te veel? Geen probleem. Probeer deze ietwat kleinere
boekjes. Pas op: pageturner-alert.
Days at the Morisaki Bookshop
147 bladzijden
Op Den Haag Centraal sleurde de
voorkant van dit boekje bijna mijn ogen uit de kassen. Wat wil je? Boeken, een
racefiets en twee katten. Mij heb je al voor minder.
Hoewel niet alle voornoemde
elementen in het boekje terugkomen maakt de inhoud de kaft meer dan waar. Door
bijzondere omstandigheden trekt Takako de tweedehands boekenzaak van haar oom
in. Haar leven is in negatieve zin volledig op zijn kop gezet. In korte
humorvolle zinnen weet Satoshi Yagisawa een fijn en gevoelig verhaal voor te zetten
in het boekendistrict van Tokio.
Ik las de Engelse vertaling van
Eric Ozawa. Hij is woonachtig in de Verenigde Staten en de vertaling is dan ook
Amerikaans-Engels, wat in diverse bewoordingen is te merken. Als je de Engelse
taal niet heel machtig bent is dit boekje toch nog goed te lezen.
Onlangs las ik Jane Eyre.
Prachtige roman, maar op bijna iedere bladzijde kwam ik een Engels woord tegen
dat ik niet kende. Dat maakt het lezen lastiger.
Ik zie net dat er deze maand ook
een Nederlandse vertaling is verschenen. Morisaki’s boekwinkel, vertaald
door Jacques Westerhoven. Hoewel de voorkant een kat en boeken bevat vind ik die
van de Engelse versie mooier.
De hemel is altijd paars
181 bladzijden
Arghavan is van Iraanse afkomst en
woont sinds kort in Amsterdam. Daar probeert ze aansluiting te vinden bij
nieuwe vrienden en wordt ze verliefd op Mees. Ondertussen leert de lezer steeds
meer over haar en komen de duistere redenen waarom ze Iran verliet aan het
licht.
Naast dat het een liefdevol en in
mooie taal geschreven verhaal is leert de lezer iets over twee culturen: de
Perzische en de Nederlandse, maar dan bekeken door een buitenstaander.
Sholeh Rezazadeh woont sinds 2015
in Nederland en dit boekje kwam uit in 2021. In korte tijd lijkt de Nederlandse
taal geen geheimen meer voor haar te hebben. Overigens is inmiddels ook van
haar hand Ik ken een berg die op me wacht uitgekomen. Die staat tamelijk
hoog op mijn verlanglijst.
i’m thinking of ending things
210 bladzijden
Dit verhaal sloeg mij meermaals
van mijn stoel. Ik was flabbergasted. Dat dit kan, zo een verhaal vertellen. Je
verdwaalt continu in het boek. En je blijft lezen tot de laatste bladzijde, met
een einde waar eenieder het zijne (of hare of hunne) zal denken.
Geef hier maar eens in een paar
zinnen iets van weer.
Komt ie.
Een meid gaat met haar vriend voor
het eerst naar zijn ouders. Intussen denkt ze aan ending things, zonder
dat duidelijk wordt wat ze wil beëindigen. Tijdens het lezen wil je tegen haar
schreeuwen dat ze de auto uit moet (de reis naar zijn ouders duurt lang). Op de
boerderij aangekomen lijkt de tijd door elkaar te lopen. Ook de meid wiens
gedachten je volgt verandert weleens van naam. Of zijn het haar gedachten wel? En
wat is er met die vriend?
Ik denk nog vaak aan dit boekje
van Iain Reid. Ik vind het een fantastische prestatie om dit zo op te
schrijven. De film (Netflix) is ook goed en geeft er net weer een eigen draai
aan.
Er is ook een Nederlandse
vertaling: Ik denk dat het voorbij moet zijn, door Dennis Keesmaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten