Het flierefluiten moest maar eens afgelopen zijn

Met m’n eerste wegseizoen achter de rug wilde ik even een korte periode de beentjes rust geven om vervolgens te debuteren in het veld. Die pauze duurde iets langer dan de bedoeling was door een valpartijtje (met pijnlijke ribben en schouder tot gevolg) en een laat geplande vakantie. Na anderhalve maand nagenoeg niets te hebben gedaan moest er wat gebeuren. Het flierefluiten moest maar eens afgelopen zijn en de crossfiets werd ter hand genomen.

Zandbak bij Delta, Spijkenisse (Foto door Jaco Kleijwegt)

Vijf Eiken

Inmiddels heb ik vier veldritten gereden. Helaas kan ik zelden op zaterdag wegens voetbalverslaggeving, maar gelukkig speelt de Mol/Delta competitie zich af op zondag. Mijn eerste cyclocross was echter wel op een zaterdag. In het mooie bosrijke gebied bij de Vijf Eiken in Rijen trad ik aan. Voor een beginnend crosser is natuurlijk alles lastig, maar achteraf bekeken is dit geen moeilijk parcours. Het is vooral veel lange stukken knallen, hier en daar een steil klimmetje en af en toe komt er ook wat serieuze techniek bij kijken.

Zandbak

Een dag later reed ik al mijn tweede veldrit. Ditmaal bij Delta in Spijkenisse. Ondanks de cross van een dag eerder in de benen vond ik het best lekker gaan. Met een biels op het parcours moest ik nu iedere ronde even van de fiets. Toch wennen, want ik had dat nog niet geoefend. Een week later mochten we opnieuw aantreden in Spijkenisse en nu hadden ze een trap en een zandbak toegevoegd. Dus ik mocht nog vaker van de fiets… Pas in de laatste twee toertjes probeerde ik de zandbak al fietsend door te komen. Dit ging één keer wonderwel goed en eenmaal strandde ik jammerlijk halverwege. Helaas had ik tijdens deze veldrit veel te harde banden om lekker te kunnen rijden.

Heuvel bij Delta, Spijkenisse

Harde ondergrond

Afgelopen zondag stond ik voor het eerst aan de start bij De Mol in Dordrecht. Het parcours dat was uitgezet vond ik erg leuk en – hoewel ik daar nog weinig ervaring in heb om het goed in te schatten – lag het mij dankzij de nog harde ondergrond uitstekend. Helaas viel de ketting steeds van het grote blad waardoor ik, uiteindelijk voortrijdend op het kleine plaatje, niet voluit gas kon geven. Overigens was naar mijn idee de bandendruk nu wel goed gekozen.

Niet verstoppen

Tot nu toe benader ik het veldrijden nogal vrijblijvend. Een uitslag doet er niet toe, ik wil me vooral leeg rijden (wat telkens ook lukt, aangezien ik steevast na afloop op de bank in slaap val) en m’n techniek zien te verbeteren. Dat laatste is de voornaamste reden om het veld in te duiken en naar mijn idee gaat dit ook zeker vooruit. Wat ook belangrijk is: ik geniet ervan. Het is een heel eerlijke tak van sport (even de pech uitgesloten). Je moet namelijk continu alles geven, je kunt je niet verstoppen. Je kunt je heerlijk leegrijden en aangezien ik tot nu toe telkens aan cyclocrossen heb meegedaan met slechts rond de 25 deelnemers kom je ook vanzelf op je juiste positie te rijden. Voor mij is dat denk ik, na een steeds terugkerende zeer zwakke start, om en nabij plek 10.

Glijpartijen

Ik ben benieuwd hoe het straks gaat als het eens flink gaat regenen. Het zal zwaarder worden, maar dat geldt ook voor de rest van het deelnemersveld. Ik bereid me alvast voor op veel glijpartijen en lange discussies over de bandendruk.