Een zeer heldere foto van Café Voigt
Op 30 april jongstleden, een datum waarop een flink deel van Nederland viert dat er nog altijd een middeleeuws stelsel over het land regeert, zag ik voor het eerst Rats on Rafts (denk aan The Specials, The Cure, Echo & the Bunnyman). Het vond plaats op een plek waar je jonge nog onbekende bandjes behoort te ontdekken. In dit geval was het Café Voigt in Rotterdam. Zonder saxofoon overigens.
Onbekend zijn ze echter niet meer, daar ze bij
de 3FM Awards genomineerd waren voor één of andere categorie, tenminste twee
keer bij De Wereld Draait Door aanschoven en interview en recensie in de
Volkskrant doorstonden.
Tijdens een uitzending van DWDD hoorde ik voor
het eerst van ze en ze speelden een verkorte versie van het nummer ‘God Is Dead’.
Vanaf dat moment ben ik ze in de gaten gaan houden en las in de Volkskrant de
prettige reden voor het ontstaan van de band. In 2006 kwam een stel vrienden
tot de conclusie dat ze in Nederland geen favoriete band hadden. De
indiebandjes die hier rond dwarrelden waren volgens hen constant op zoek naar
het perfecte nummer, terwijl volgens hen er ook wel wat mag rammelen aan een
track. Daarom besloten ze zelf hun favoriete band te worden, al moesten ze nog
wel even leren hoe ze een instrument moesten bespelen.
Dat is inmiddels gelukt en ruim een half jaar
geleden kwam de plaat ‘The Moon Is Big’ uit. Ik moest echter wachten tot
januari toen het gelijknamige album op cd uitkwam, daar mijn platenspeler kapot
is. Sindsdien draai ik de cd spreekwoordelijk grijs en prijs ik het aan bij de
weinige vrienden die ik heb. Daar valt de muziek minder in de smaak, maar
gelukkig vindt in ieder geval m’n moeder het ‘leuk’ klinken.
Al geruime tijd wacht ik ook tot ze in de
buurt op zouden treden. Op 26 januari stonden ze in Rotown, maar helaas, ik was
nogal ziek op die dag… Tot mijn vreugd zag ik dus dat ze op 30 april in Café
Voigt zouden staan en dat werd dan ook mijn doel op de oranjedag.
Aangezien vrienden van mij, ondanks herhaalde
pogingen, Rats on Rafts nog steeds niet echt kunnen waarderen (onbegrijpelijk…)
stond ik ruim voor het begin alleen achter in de hoek van het café. Hoewel
alleen, zodra er ook maar een paar mensen in dat café binnen zijn, zit het al
aardig vol. Ik zag hoe de bandleden zelfstandig de instrumenten naar binnen
droegen en hoe heel subtiel met tape ‘Satan’ op het drumstel stond vermeld.
Terwijl ze speelden kon ik ze niet zien, daar
zich een flinke lading mensen tussen de band en mij in bevond en ik niet al te
lang ben. Langzaamaan ging het café steeds meer los en bij de afsluiter, net
als op het album was dit ‘Jazz’, was het hele café, inclusief barpersoneel,
volop in beweging. Gezien de locatie, ik was er nog nooit geweest, verwachtte
ik niet veel van de geluidkwaliteit, maar dat bleek verrassend goed.
Na afloop vroeg ik aan de drummer wanneer
bekend wordt gemaakt dat ze op Lowlands staan. Lachend reageerde hij dat dat
wel heel mooi zou zijn, maar dat dergelijke festivals toch wat meer kiezen voor
‘the middle of the road’. Dat klopt helaas voor Lowlands ook steeds meer, maar
wellicht dat er eens wat in het beleid veranderd kan worden en een terugkeer
richting de alternatieve muziek kan worden bewerkstelligd. Misschien dat het
festival dan ook niet in drie minuten wordt uitverkocht, wat muziekliefhebbers
meer de kans geeft om aan een kaartje te komen in plaats van de hypers.
Al met al was het een heerlijk energiek
optreden dat naar mijn smaak te vroeg stopte. Ze hadden geen nummers meer gaven
ze aan. En dat is nu precies waar ik benieuwd naar binnen. Wat zit er nog meer
in deze band? Om daar achter te komen zal ik op 1 juli naar het Metropolis
Festival gaan in Rotterdam om ze nogmaals te checken.
Benieuwd naar Rats on
Rafts? Kijk op hun site www.ratsonrafts.com.
PS: Vanwege copyright plaats ik hier geen youtubefilmpjes, die zijn wel op hun site te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten